Janusz Kowalik - urodziny Janusz Kowalik 26 marca 1944 urodził się Janusz Kowalik. Urodził się w Nowym Sączu, gdzie jego rodzice ukrywali się przed Niemcami, jednak po zakończeniu wojny wrócił z rodzicami do Krakowa. Ponieważ jego ojciec był fanatykiem Pasów i trenerem trampkarzy Cracovii - nic dziwnego, że Janusz od dziecka bywał na Kałuży, i to nie tylko w charakterze widza. Już jako junior wybijał się spośród innych. Mając 14 lat wraz ze starszymi kolegami świętował Mistrzostwo Polski Juniorów, w które miał dość spory wkład, strzelając kilka ważnych bramek. W wieku zaledwie 16 lat zadebiutował w II lidze w zremisowanym 0:0 meczu ze Stalą Mielec. W młodszym wieku w Pasach debiutował jedynie Józef Kałuża. W tym samym 1960 roku Cracovia awansowała do I ligi, a Kowalik trafił do reprezentacji Polski juniorów i uczestniczył w Pucharze UEFA w Wiedniu. Rok później polscy juniorzy z Kowalikiem, ś.p. Hausnerem i Rewilakiem w składzie dotarli do finału gdzie przegrali z gospodarzami - Portugalią. Kowalik grał jeszcze w trzecim turnieju UEFA w Rumunii w 1962. Jednocześnie szybko stal się czołową postacią Cracovii. Błyskawicznie został idolem kibiców, i to nie tylko ze względu na strzelane bramki. Dlaczego on? Z zespołu z połowy lat 60-tych: śp. Hausner był od niego lepszy technicznie, Orczykowski miał znacznie lepsze warunki fizyczne, a Zuśka był znacznie bardziej waleczny. Ale Janusz miał w sobie to nieuchwytne "coś". Potrafił myśleć na boisku, wiedział gdzie i kiedy najlepiej się ustawić, jak zmylić bramkarza (Kowalik chyba jako pierwszy w Krakowie zaczarował publiczność bramką zdobytą bezpośrednio z rogu). A przy tym wszystkim, choć nie był zbyt wysoki - był nieprawdopodobnie skoczny (wiele bramek strzelał głową ośmieszając znacznie roślejszych od siebie obrońców (np. w meczu z Karpatami Krosno, czy ŁKS). Umiał też (w odróżnieniu od np. ś.p. Hausnera czy Rewilaka) robić wokół siebie medialny szum. A że z dziennikarzami rozmawiać potrafił i lubił - stał się gwiazdą. W tym samym czasie został powołany do młodzieżowej reprezentacji Polski. Niestety w 1962 Pasy spadły do II ligi, gdzie grały do sezonu 1965/66, co nie sprzyjało reprezentacyjnej karierze. Jednak Janusz (jeszcze z II ligi [!!!] - w 1965) trafił do reprezentacji Polski, a w sezonie 1965/66 wprowadził Cracovię do I ligi (mimo tego, że w rozgrywkach Pasy dwukrotnie przegrały z Pogonią – zajęły I miejsce w tabeli). Po siedmiu kolejkach nowego sezonu Cracovia została sensacyjnym wiceliderem tabeli, a Kowalik przewodził tabeli strzelców z 6 bramkami (z tego czterema w meczu z Pogonią, rozgrywanym na stadionie... Wisły, bo nasz był wtedy odbudowywany po pożarze). Potem szło już gorzej, i Cracovia obsuwała się w tabeli, niemniej, jak zapewniał Janusz na spotkaniu z kibicami w lutym 1967 - "spokojnie się utrzymamy". Trzy dni po tym spotkaniu chyłkiem uciekł na Zachód. Kibice nie mogli mu tego wybaczyć. I już nie chodziło o sam wyjazd, lecz o sposób, w jaki to zrobił, zwłaszcza, że przez kilka następnych miesięcy zapewniał telefonicznie działaczy, że na pewno wróci. W końcu był kapitanem, który nawet tonący statek powinien opuszczać jako ostatni. Niektórzy usiłowali go tłumaczyć. Powstała nawet "spiskowa teoria”, (w którą osobiście nie za bardzo wierzę), ze Kowalik zamiast propozycji nie do odrzucenia - jakie w owych czasach często składali naszym piłkarzom działacze pewnego gwardyjskiego klubu - wybrał ucieczkę z kraju. Dla mnie wtedy była to sprawa zupełnie niezrozumiała. Najlepiej zarabiający ówcześnie piłkarz w Krakowie, jedyny, który miał wtedy prywatny samochód (Steyer Pucha, albo Zastawę - nie pamiętam już, ale w 1967 to było coś) i kapitan drużyny – a wszystko w wieku 22 lat - nagle rzuca wszystko w diabły. I to w taki sposób. Wyjazdem Kowalik może "podrasował się finansowo", ale stracił chyba więcej. Oprócz uwielbienia kibiców, zamknięto dla niego na zawsze drzwi reprezentacji (ponoć były na to naciski z samej partyjnej góry, nie potrafiącej zrozumieć jak ktoś taki mógł z socjalistycznego raju uciekać), nie skończył rozpoczętych na WSP studiów. Po zakończeniu kariery w klubach holenderskich Kowalik został menedżerem piłkarskim. Wypromował w Polsce kilku średniej klasy zawodników, jednakże Cracovii, którą jak twierdzi „kocha nad życie” - zbytnio nie pomógł. Janusz Kowalik w Cracovii rozegrał 251 spotkań strzelając w nich 104 bramki. Na Zachodzie (Sparta, NEC, SVV Maastricht i na zakończenie kariery hiszpański Real Sociedad. Grywał także w klubach polonijnych w USA) - w 153 meczach strzelił 73 gole 73. W reprezentacji (w latach 65-66) rozegrał 6 meczów, m.in. z Belgią (0:0) czy Anglią w Liverpoolu (1:1). Ponadto cztery razy siedział na ławce rezerwowych reprezentacji, lecz nie wszedł na boisko. Miś --------------------------------------------------------------------------------

Wszelkiej pomyślności, zdrowia i pogody ducha oraz radosnych wieści o Cracovii.

Niestety "Miś" to nie ja , to chyba Misior. Tekst ten przeniosłem ze strony "Teraz Pasy".